တုိက္နယ္ေဆး႐ံုကေလးသို႔လွည္း တစ္စီးႏွင့္ တင္လာေသာ လူနာတစ္ဦး ေရာက္လာသည္။
လူနာမွာ အမ်ဳိးသမီး လူနာျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္ ငယ္ငယ္ျဖစ္သည္။ ႏုနယ္ပ်ဳိျမစ္ေသာ
အႏွီ မိန္းကေလး လူနာမွာ ေတာ၏ သမီးပီပီ ႏြားစာစဥ္းရင္ ၀ဲဘက္လက္မွာ ဓားစက္
ထိသြား၏။ ေသြးမ်ားအထြက္လြန္ကာ သတိ ပင္ မရတစ္ခ်က္၊ ရတစ္ခ်က္
ျဖစ္ေနခဲ့သည္။အေတာ္ေခါင္ေသာ ရြာမွ ဤတုိက္နယ္ေဆး႐ံုထိ လာပို႔ျခင္း ျဖစ္သည္။
လွည္းေမာင္းသူ၊ အကူအညီ အမ်ဳိးသားအျပင္ လူနာ၏ မိခင္ အဘြားႀကီး ငိုႀကီး
ခ်က္မႏွင့္ လုိက္ပါလာ၏။တာ၀န္ရွိ ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳမ်ား လုပ္ငန္း စဥ္အရ
စမ္းသပ္ၿပီးေနာက္ ဆရာ၀န္က လူနာ၏ ေသြးအမ်ဳိး အစားကို စစ္ၿပီး လူနာကုိ “အိုေသြး”
သြင္းရမယ္ဟု ေျပာေသာ အခါ၊ ႐ိုးသားလွေသာ လူနာရွင္ မိခင္ႀကီးက “ကြၽန္မသမီး
ႏုႏုထြတ္ထြတ္ေလးကို အုိေသြးေတာ့ မသြင္းေပးပါနဲ႔ ဆရာ၀န္ႀကီးရယ္။ အပ်ဳိေလးမုိ႔
အပ်ဳိေသြးပဲ သြင္းပါေနာ္”တဲ့။
